• Inleiding
• Hilgo Bruining
• Duco de Bruijn
• Ton Legerstee
• Rodin groep
• Printversie van deze uitnodiging

Draagkracht & Daadkracht

Beste collega’s,
Het is weer zover. We organiseren dit het najaar een feest voor de mensen met wie we een relatie hebben. Het programma zal ‘draagkracht en daadkracht’ samenvoegen, door:

• Hilgo Bruining
  alles over verdragen.
• Duco de Bruijn en Ton Legerstee
  gaan verdiepen op het thema daadkracht. Zij gaan in interactie met de deelnemers.
• Sophie Kienhuis
  treedt op met haar dansgroep: 'Draagkracht met eten'.
• Kees Brouwer
  directeur van Pouwer is onze gastheer, zijn leerlingen zorgen voor een voortreffelijk diner.

Hilgo Bruining

In Charlie en de chocoladefabriek vallen op een dag 4 kinderen uit, voorgoed, ze komen niet meer terug in de klas. Ze zijn te ongeduldig. Ze vallen jammerlijk ten prooi aan alle verleiding die helaas het einde van hun ultieme bezoek aan de fabriek betekent. Charlie als karikatuur voor het postmoderne kind dat nog verdragen kan.

Onze Willy Wonka Dijsselbloem probeert te evalueren waarom de Nederlandse Chocolade Fabriek niet genoeg tot de verbeelding spreekt. Gek genoeg wijst hij, in scherpe tegenstelling tot Roald Dahl, noch de ouders noch het kind als schuldige aan. Daarentegen hebben “ze” te vaak gewisseld van snoep en verpakking, zo luidt de noodbel.

Het duiden van kind en omgevingsfactoren heeft blijkbaar nog weinig plaats gekregen bij de eigenaren van de fabriek. Eerlijk is heerlijk, de zorg zelf voedt ook de onverdraagzaamheid. De woekering van moderne categorale labels als ADHD en PDD leidt af van de inspanningen om naast het kind te blijven staan. “Coping through pills” dreigt reeds op jonge leeftijd endemisch te worden. Ritalin als de Everlasting Gobstopper van Willy Wonka.

De kloof van de verbeelding over elkaars wereld dreigt onoverbrugbaar te worden. Leerlingen en leerkrachten komen steeds meer op bizarre wijze tegenover elkaar te staan. Multiculti, multiprikkel, multi-alles is de metafoor voor de onmacht.

De Rodin-groep heeft mij een ingang geboden om door een andere bril naar het schoolplein te kijken. Als uitkomst zou ik u op 12 november mee willen nemen naar een experiment. Wat als de les geen les zou zijn, maar een therapie, een groepstherapie welteverstaan. Verdraagt u mee?

Hilgo Bruining
Kinderpsychiater in opleiding

Duco de Bruijn

'De afgelopen jaren stonden we aan de rand van de afgrond, maar sindsdien hebben we een grote stap voorwaarts gemaakt.'

Deze freudiaanse verspreking kan zo van een manager zijn tijdens een daadkrachtige peptalk.

Daadkracht, we schijnen er dol op te zijn. Met daadkracht voelen ons kennelijk beter.
Maar hoe staan we ervoor? Gek genoeg is er tegenspraak zichtbaar tussen individueel en collectief welbevinden. Als we gesteekproefd worden over de wereld om ons heen fronsen we, op een enkele uitzondering na, onze wenkbrauwen. Vraag je het op de man of vrouw af, dan blijken we vaak redelijk gelukkig. Burgers zijn tevreden over hun eigen leven en ontevreden over de samenleving. De conclusie is gerechtvaardigd, dat hoe uitvergroter de ellende op ons ontbijtbordje komt, hoe meer het privé meevalt.

Deze complexe snelle tijd met veel aandacht voor eigen verantwoordelijkheid en keuzevrijheid bezorgt ons ook de nodige stress. En er klinkt (wederom) een toenemende roep om leiderschap. Wat mij benieuwt, is welke vorm van leiderschap wordt gevraagd. Willen we stoer leiderschap of willen we leiderschap gericht vanuit aandacht en loslaten. En wat is dan daadkracht? Het begrip daadkracht wordt haast een bezweringsformule tegen onzekere tijden.

Dan toch maar een pleidooi voor aandachtige daadkracht. Te hard duwen geeft extra weerstand. Teveel hameren op regels zet je klem en geeft aan dat je niet goed hebt nagedacht. Er is al heel veel over gezegd, maar waarom gunde Rita Verdonk zichzelf - en daardoor anderen - gewoon niet de voordeelregel? Dat had achteraf een hoop heisa gescheeld. Regels zijn regels. Het is niet te hopen dat deze vorm van drammerig daadkrachtig leiderschap het aanbod gaat bepalen.

Zie het voordeel van situationeel leiderschap. Even verder kijken leidt tot beter inzicht
En organiseer je eigen kritiek en vooral het tegengeluid
Hoe meer tegengeluiden, hoe beter. Anders krijgen we wat al veel te vaak gebeurt: de vraag wordt bepaald door het aanbod.

Het bovenstaande vond ik ‘google’ waar je veel te veel kunt vinden.
Aandachtige daadkracht, daar wil ik het over hebben. En horen wat u ervan vindt op
12 november a.s. tijdens de Rodin bijeenkomst in Utrecht.

Duco de Bruijn
Projectmanager wijkaanpak

Ton Legerstee

Citaat van William James, filosoof:
“Voorbij de uitersten van vermoeidheid en onrust vinden wij misschien een mate van rust en kracht waarvan we het bestaan zelfs nooit hebben vermoed, bronnen van kracht die nooit zijn aangesproken omdat we nooit door de versperring heen zijn gebroken”

Ton Legerstee is teamleider Onderwijs, Rotterdam Zuid.
Hij is innovator, hij zit altijd aan de voorkant en hij is een verbinder.
Hij loopt graag tegen de wind in en dat is ook letterlijk.
Als ultraloper heeft hij echt in zijn hele systeem geïntegreerd "niet opgeven als het pijn doet".

Sophie Kienhuis

Be